Extreme Emptiness.

Kai ora,

Twee maanden en 7500 km later, zit onze vakantie er alweer op en maken we ons klaar om weer terug te gaan naar ons rijdende huis in Australie. Maar voor we daar zijn komt hier eerst nog een verhaaltje van onze laatste weken in Nieuw Zeeland.

We waren gebleven in Wanaka en gaan gelijk door naar Queenstown. De stad in NZ om extreme dingen te ondernemen zoals skydiven, bungeejumpen en de swingbridge. Wij hebben hier samen met de Duitsers extreem hard niks gedaan en extreem grote burgers gegeten! En we waren ook extreem verrast toen we ineens Rutger Jan Lusseveld (officieel Wierdenaar) en Susan door de straat zagen lopen. Extreem toeval! Dan merk je hoe klein de wereld eigenlijk maar is...We hebben daar een paar nachten op een camping aan het meer gestaan waar we een paar duikjes in het extreem koude water hebben genomen, om er daarna extreem snel weer uit te gaan. Maar ja, je moet er wat voor over hebben om iets minder vies te ruiken.

Daarna door naar een van de hoogtepunten van NZ: Milford Sound. Officieel is het een fjord, maar dat wist Captain Cook op dat moment niet. Het is er in ieder geval prachtig! De weg erheen is al geweldig. Langs, over en door steile bergen met hier en daar sneeuw op de toppen tot je bij Milford Sound komt. Het regent er net als in Franz Josef wel het grootste deel van het jaar (meer dan 300 dagen per jaar regen en nog minder dagen waarop het onbewolkt is en de zon schijnt, heb ik ergens op een blog van een wijs man gelezen). Maar we hebben 2 dagen perfect weer gehad! Daarom konden we nu eindelijk de helikoptervlucht naar een gletsjer gaan doen! Wat supergaaf! Adrian ging met ons mee met zijn GoPro-camera, dus we hebben de hele vlucht ook nog eens op tape staan. Het was een vlucht van 22 minuten. Het eerste stuk over het water vlak langs de bergen. Daarna vlogen we langzaam recht op een bergtop af om vlak ervoor op te trekken en het dal erachter in te vliegen. Zoals sommige van jullie misschien wel weten hou ik (Tim) niet echt van hoogtes, vliegen of achtbanen. Deze combinatie van alles zorgde er dan ook voor dat ik heel erg blij was dat ik een paar schone boxershorts van Lia heb gekregen...Ellenoor vond dit alles echter geweldig! Na even over de besneeuwde toppen en langs het gletsjerijs te hebben gevlogen landde hij in de sneeuw op de top. Echt bizar! Sta je ineens met je korte broek en slippers in de sneeuw! Met een fantastisch uitzicht! Echt heel erg gaaf. Na een paar minuten sneeuwpret vlogen we verder. Weer een paar leuke acties met scherpe bochten en afgrondjes induiken en via de gletsjer door het dal terug naar het vliegveldje. Supergaaf, amazing, awesome etc!

Voor de volgende dag hadden we een kayaktochtje van 17 km tot het einde van het fjord geboekt. Dus om 5.30 opstaan en om 7.00 in onze maillot het water op. We hadden een supergrappige droogkloot als gids, dus we hebben erg gelachen en veel (nutteloze) feiten gehoord met hier en daar zelfs een tranentrekkend gedicht. Onderweg kayakten we langs hoge, bijna verticale rotswanden met tientallen watervalletjes langs deze rotsen waar we onderdoor konden varen. Van een afstandje hebben we wat pinguins voor ons in het water gezien en er waren veel zeehonden die met ons meezwommen en op vis aan het jagen waren. Supermooi om te zien!

De dag erna, met schouders zo breed als bloemkolen, richting het oosten gaan rijden om een klein stukje Catlins (onderste stukje van zuidereiland) te zien. Het zuidereiland zelf is al behoorlijk dunbevlokt, maar de Catlins doet hier nog een schepje bovenop. Of is het dan een schepje minder? Hoe dan ook hebben we er met meer schapen en koeien, dan mensen gepraat. De meeste schapen zijn toch een beetje asociaal en echte einzelgangers, wat je op het eerste gezicht niet zou verwachten als je ze zo met z'n duizenden bij elkaar ziet staan. Maar ze rennen hard weg als je een diepgaand gesprek met ze wil voeren. En als je er dan al een bij z'n achterpoten hebt kunnen grijpen, komt me er toch een waterval van vulgaire praat uit! Beh dit en beh dat en ze sturen je altijd de verkeerde kant op als je de weg vraagt... Koeien zijn weer een totaal ander verhaal, een verhaal wat te veel lagen en dubbele bodems heeft om daar nu goed op in te gaan. Als er animo voor is, misschien volgende keer. We hebben dus de schapen en koeien de rest van de reis maar een beetje links laten liggen, wat goed uitkwam omdat we langs de rechterkust van het eiland noordwaarts moesten rijden.

Wat wilde ik ook alweer vertellen? O ja, dat we daar dus ook vooral heen gingen om de zeldzaamste pinguin van de wereld in zijn natuurlijke habitat te zien: de yellow-eyed-pinguin. Hij wordt zo genoemd, omdat het een pinguin is, die een gele streep over zijn kop heeft lopen...biologen zijn niet heel creatief met namen...Na een tijdje in de kou gewacht te hebben, kwamen er in totaal 6 het water uit gelopen. Echt grappig om te zien! Eerst goed om zich heen kijken of er gevaar is. Dan een waggelend pinguinsprintje over het strand en nog grappiger hupjes over de keien. Grappige beestjes! Daar hebben we ook onze eerste zeeleeuw gespot trouwens!

Toen door naar Dunedin om nog meer wildlife te zien. Door wind en regen om nog meer zeeleeuwen en -honden te zien. Zeker de moeite waard! In Dunedin heb ik toch maar het advies van mijn persoonlijke hairstylist opgevolgd en heb ik mijn verdorde, blonde lokken laten inkorten om er weer als een beschaafde jongeman uit te zien.
We hoorden bij de info-site dat er de volgende dag een rugbywedstrijd zou zijn tussen de 2 landsrivalen, de Highlanders uit Dunedin en de Crusaders uit Christchurch. We hebben nog net een paar van de laatste kaartjes kunnen bemachtigen samen met De Duitsers en de volgende dag hebben we dus nog meer wildlife gezien in het nieuwe stadion. Leuk om mee te maken! Wel nog de hele nacht het: 'Go blue!!!, Tackle him!!!, Get the ball!!!,Good boy!!!' in ons hoofd gehoord, van de vrouw achter ons die dit met een stem erger dan nagels op een schoolbord schreeuwde alsof ze vanaf daar de mannen aan het coachen was en ze dacht dat deze mannen allemaal zo dom als kleiige poep (Tim's woorden...) waren en niet snappen wat ze met dat eivormige ding op het veld moeten doen. Leuk avondje dus.

En toen verder naar Christchurch om daar te proberen de bus te verkopen. Onderweg even gestopt bij The Boulders: grote ronde keien verspreid over het strand. Alsof een megagrote paashaas aan het rondhuppen was en zijn megagrote stenen eieren in de vorm van voetballen uit zijn mandje heeft laten vallen. Zoiets.
Man, wat al die leegte met een mens doet! Het werd dus echt tijd om weer richting een stad te gaan en weer terug in de realiteit te komen. En dat is gelukt in Christchurch.

Erg indrukwekkend om de stad een jaar na de aardbeving te zien. Het hele centrum is rode zone, waar je niet in kan en ze nog steeds bezig zijn met opruimwerkzaamheden. Er zijn gebouwen die nog gebruikt kunnen worden, gebouwen die nog overeind staan, maar niet veilig genoeg meer zijn en dus leeg staan, gebouwen die half uit elkaar liggen en nog gesloopt moeten worden en tussen al deze gebouwen gaten waar eerst een gebouw stond. Op verschillende plekken liggen bloemen en gedenktekenen voor de overledenen. Tussen dit alles zijn ze al wel weer begonnen met een Restart. Een nieuw centrum van gekleurde zeecontainers met hierin winkels en cafe's. Heel gezellig en goed om te zien dat ze ook aan de opbouw begonnen zijn.
We hebben 4 dagen bij een carmarket gestaan om de auto te verkopen. Ondertussen ook advertenties op internet en af en toe in de stad rondrijden. Er stonden nog ongeveer 10-15 andere backpackers bij de market, dus we hebben een paar gezellige dagen gehad. We mochten 's nachts ook daar in de bus slapen wat erg relaxed was. We hebben uiteindelijk de bus 3 dagen voor we terugvlogen met winst verkocht, zoals dat hoort als echte Nederlanders. De laatste nacht in Christchurch hebben we een van de andere bussen die te koop stond uitgezocht om daar als zwervers in te slapen. Niet de meest fijne nacht ooit, maar wel gratis. Want na de bus met winst verkocht te hebben, moesten we die winst natuurlijk zo lang mogelijk vasthouden.

We vlogen vanuit Wellington terug, dus de laatste 2 nachten hebben we weer bij Niels en Hanneke gelogeerd en 13 maart zat het er dan echt op en vlogen we terug richting het warme weer (25-30 graden!!!joehoe!). De terugweg was nog beter dan de heenweg. Weer 'Two and a half men', maar deze keer een half uur langer dan de heenweg en met rum-cola's!!!
Het volgende zullen jullie allemaal vast erg fijn vinden om te lezen: de komende 2 tot 2,5 maand in Australie gaan we werken! We moeten eerst even opzoeken in De Dikke Van Dale wat dit ook alweer betekent, maar als we het gevonden hebben gaan we op zoek naar dit vies klinkende woord! Geniet dus allemaal nog even goed van de vakantiekiekjes, want hierna komen er alleen werkfoto's....


Picasalink:
https://picasaweb.google.com/113196506260535794132/EllenoorentimExtremeEmptiness#

PS: vanaf nu hebben we onze Australische telefoonnummers weer.