Walking on the edge.

Walking on the edge, yakkie bah!

Namaste sister and mister! Welkom in Nepal! Het land van het Himalayagebergte, de yak, de yeti en gebedsvlaggetjes....

Onze eerste tussenstop op weg naar Nederland is Nepal, waarom niet! En in Nepal moet je lopen, niet gewoon lopen, nee: een trekking door de bergen maken. Dat hoort, dus dat doen we. Nu hoor ik je denken: Ellenoor, die houdt toch niet van lopen...KLOPT! En ja, die vierdaagse was ook een beetje impulsief...Ik heb er blijkbaar een handje van om juist dat te doen, wat ik eigenlijk niet leuk vindt. Zeg maar rustig: wat is vreselijk vind! Dus hier loop ik dan, voor Tim aan, een berg op... Want de langzaamste loopt voorop, haha!

Toen we in het vliegtuig zaten hier naartoe, was het prachtig. We konden de bergkam van de Himalayas al zien. Zo gaaf, boven de wolken uit! We zaten nog zo met Australie in ons hoofd, zijn redelijk snel vertrokken na de verkoop van de bus. En wilden eigenlijk nog helemaal niet weg...Maar hier zijn we dan en zien deze prachtige bergen!!! Meteen zin om weer een ander land te verkennen! Die fijne herinneringen nemen we gewoon mee.

We landden in Kathmandu, dat klinkt toch al te gek!? En dat is het ook, een miljoenenstad/vallei, de smog hangt zichtbaar boven de stad en we kunnen meteen in een kleine, hysterische, toeterende taxi stappen naar het toeristisch hart van de stad: Thamel. Hier laten we ons meteen een hotelkamer aansmeren en de zoektocht naar een gids voor onze trekking begint. Na heel wat braaf luisteren en netjes afslaan, vinden we een geschikte gids. Mooi! Nu dus tijd voor sightseeing Nepal! Rondom Kathmandu zijn een aantal mooie plekken te zien. Dus we lopen naar Durbar Square, het oude centrum van de stad. Waar we lekker mensen kunnen kijken, er gebeuren hier 1000 dingen om je heen, het verveelt nooit! We pakken een taxi naar de Monkeytemple. Waar een stupa te zien is en veel buddhistische monnikken die hier komen om te bidden, om de stupa lopen en aan de gebedstollen draaien. Erg mooi om te zien. We vermaken ons in Thamel, lekker eten en mensen kijken. Wonderbaarlijk hoeveel verschillende mensen van wandelen houden... Ik snap er niks van!

En dan begint het feest. 8 dagen lopen, maar eerst 8 uur met de bus naar het nationaal park waar het gaat gebeuren: Langtang Valley. Ten noorden van Kathmandu, tegen de grens met Tibet. De bus was geweldig, propje vol mensen in de bus, op de bus, aan de bus. Heerlijk! Op sommige plekken langs een aardverschuiving, met maar een paar centimeter tussen de afgrond en de gladde bandjes van de bus...hmm... Ontelbaar veel checkpoints door militaire mannen die de bagage checken door met een vinger in een doos te prikken en natuurlijk springen vlak van tevoren alle mensen van het dak om er vervolgens 50 meter verder weer vrolijk op te klimmen.

Het lopen is natuurlijk fantastisch, lang een gletsjerrivier lopen we langzaam hoger en hoger. Over keitjes, mul zand, dikke stenen en vooral de stukken steil omhoog zijn lachen. En daarbij: een backpack met zo’n 8 kilo op je rug. Nu zijn we natuurlijk heel getraind na maanden Australie en Indonesie, waar we vooral op het strand hebben gelegen... Na ongeveer 6 uur lopen ziet onze lieve gids: Phurba Sherpa, dat het beter is om mij een supersonische bamboestok te geven zodat ik mezelf omhoog kan hijssen en we wisselen van backpack. Hele eerlijke ruil, zijn tasje weegt 2 kilo denk ik.. We slapen bij lodges/hotelletjes die verbazingwekkend goed toeven zijn. Privekamertje, prima eten en drinken, genoeg dekens voor de koude nachten en hele lieve mensen in de bergen, die ons het alleen maar naar onze zin willen maken. En dan ook nog alle kinderen die overal NAMASTEEEEEEEE naar je roepen en met je op de foto willen. Onderweg blijkt ook dat er daadwerkelijk leuke mensen deze trek lopen! Dat wisten we natuurlijk al...maar toch! Dus ook nog vrienden gemaakt, om het leed mee te delen! Uiteindelijk kwamen we op zo’n 4000 meter hoogte, met een geweldig uitzicht over een aantal bergen. We zijn daar een paar dagen gebleven om te genieten van deze gave omgeving. Nog wat gelopen tussen de yaks door (die behoorlijk dreigend over kunnen komen...toch Tim..?), wat wilde paarden en natuurlijk een lekker chocoladetaartje eten na al deze inspanning! En wat yakcheese natuurlijk! Na een paar dagen werd het kortademig wakker worden toch wat teveel van het goede en was het tijd om weer af te dalen. Wat een heerlijk gevoel was! Stukken gemakkelijker dan stijgen...wel wat meer spierpijn, maar ja. Dat kunnen we hebben! De bus ingeruild voor een jeep met 2 gezellige dames uit NL, wat de terugreis stukken comfortabeler maakte! Onderweg reden we een paar keer achter de bussen waar we anders ingezeten hadden...Toen zagen we pas hoe het gesteld is met de vering van de bussen en hoe deze al zwabberend en slippend over de stenen en mulle stukken vooruit komt, langs de afgronden...Heel erg blij met de jeep!

En nu weer terug in Kathmandu! We hebben het overleefd! Het was oprecht heel mooi! Weer een gave ervaring erbij! Hier in de stad nog naar de grootste stupa van Azie geweest en naar de heilige rivier, waar mensen gecremeerd worden en waar de resten de rivier ingeschoven worden...erg gezellig... Het is bijzonder om de cultuur hier zo heftig te zien. Maar de toeristen die er dan vervolgens foto’s van maken zijn minder...

Als ik het zo schrijf is het niet echt 1 van Ellenoors ‘favourite things’ afleveringen geworden...Maar eerlijk is eerlijk, het is een prachtig land. Arm, kleurrijk, supervriendelijk, prachtige natuur! Lopen is niet mijn ding, maar het blijkt maar weer eens dat je voor de mooiste dingen in de wereld en het leven, wat moeite moet doen! En dat heb ik er dan ook weer graag voor over! We nemen afscheid van Nepal tijdens het Divali Festival, festival of lights. 5 dagen lang lichtjes overal, mandala’s op straat en iedereen zoekt zijn familie op en geven elkaar cadeaus. Het voelt op straat als Kerst! Een heerlijke sfeer, erg druk en leuk.

(PS: Tim vond het allemaal geweldig...zo geweldig zelfs dat hij doorgeklommen is naar 4800 meter. Wat een held, wat een geweldige kerel is het toch en toch ook nog zo gewoon gebleven..)

Om toch een klein beetje inbreng te hebben bij dit stuk, wil ik (de grote held van het verhaal) toch even zeggen dat Yaks niet alleen dreigend overkomen, maar dit ook echt zijn. Als je een foto van hun vriendinnetje wil maken, word je dat niet in dank afgenomen. Zo gebeurde het dat op een mooie namiddag in de bergen ik een foto wilde maken van een mooie Yak (of waarschijnlijk een Nak zoals de vrouwelijke Yaks heten) in de ondergaande zon. Ik verstoorde hiermee blijkbaar een romantisch samenzijn en merkte de boos kijkende Yak naast haar pas op toen hij stampvoetend op me af kwam rennen....Ik zal jullie het hele gevecht daarna besparen, maar om een lang verhaal kort te maken heb ik er nu een heerlijk warme Yakjas bij...

Nu door naar India! Thijs zit al in het vliegtuig met pepernoten!!! Vanaf de 16e gaan we samen verder, gezelligheid!!!

Trouwens net onze laatste tickets geboekt. 23 december staan we op Schiphol. Als het goed is landen we 16.10 uur...

Yak, yak, yak....

Picasalink:
https://picasaweb.google.com/110062157076394051002/WaarbenjijWalkingOnTheEdge#