In het spoor van de Inca's.

Peru, het jaar 1781.
José werd wakker van het gefluit van de vogels, vroeg in de ochtend. Het was warm, erg warm. Het zweet stond hem nu al blank in zijn bilnaad, en de dag was officieel nog niet eens begonnen zo leek het. Maar toen José opstond, besefte hij pas waarom het nog niet licht was. Hij was met handen en voeten geketend en werd wakker op de vloer van een donkere, benauwde cel.

José Gabriel Condorcanqui, beter bekend als Tupac Amaru II, de man die één van de eerste grote Inca opstanden tegen de Spanjaarden had geleid. Nu gevangen genomen en wachtend in een cel in Cuzco op zijn terechtstelling. Met een kleine glimlach op zijn gezicht, dacht hij nog even terug aan hoe het allemaal begonnen was in 1780. Aan de bijna mislukte executie van de gouverneur Antonio de Arriaga. Alle toeschouwers op het plein zagen hoe bij de eerste poging tot ophanging, de galg het begaf, en de gouverneur het op een lopen zette. De tweede poging was succesvoller...

José had slecht geslapen. Waar het door kwam wist hij niet. Was het vanwege wat hem vandaag te wachten stond? Hij zou vandaag de executie van zijn vrouw, zijn oudste zoon, zijn oom en van zijn zwager moeten aanschouwen. Daarna zou zijn tong eruit gesneden worden en zou hij gevierendeeld en onthoofd worden. Zijn lichaamsdelen zouden naar verschillende steden in het land gestuurd worden. Maar het was niet dit vooruitzicht wat hem bezig hield op het moment. Het was de droom die hij die nacht gehad had.
Hij had een blik in de toekomst gekregen. Op het plein, Plaza de Armas, waar hij vandaag gevierendeeld zou worden, was het druk, net als vandaag het geval zou zijn. Maar de mensen zagen er in zijn droom anders uit. Er waren rare lichter gekleurde mensen bij, erg lange mensen, maar ook korte mensen met bij spleetjes als ogen. De meeste van hen droegen een klein doosje om hun nek, die ze soms voor hun ogen hielden. Ze leken dit vooral te doen wanneer ze voor een van de vele kerken stonden. Verder reden er ijzeren paarden over het plein en rook hij overal de geur van onbekend eten. Zijn blik bleef hangen op een beeldschone, blonde jongedame, ze zat op de trap van de cathedraal. Haar haar leek te bestaan uit zonnestralen, zo straalde het, iets wat hij nog nooit van zijn leven gezien had. Ze at een boterham met kaas. Naast haar een even zo schone jongeman, zijn hoofd bezaaid met raar krullend haar. Ook hij at een boterham met kaas. Hij kon het beeld niet uit zijn hoofd krijgen. Het bleef hem achtervolgen tot hij naar het plein gebracht voor om zijn vonnis te ondergaan...

Bijna 233 jaar later zitten we daar dan. Op de trap van de cathedraal in Cuzco...aan ons broodje kaas. Raar om te bedenken hoe het het er hier toen uit heeft gezien en wat zich er allemaal op het plein voor ons heeft afgespeeld.
Maar voordat we op deze trap terecht kwamen, zijn we vanuit Bolivia eerst naar Puno gegaan. Een klein plaatsje aan het grote Lake Titicaca. We hebben daar een boottochtje gemaakt naar één van de drijvende eilanden en naar één van de vaste eilanden. Op deze laatste werd er nog steeds carnaval gevierd, wat erg leuk was, om weer een andere versie te zien.

Vanaf Puno zijn we naar Cuzco gegaan, waar we uiteindelijk 10 dagen gebleven zijn. Omdat Cuzco een erg relaxt stadje is, maar ook omdat er in de omgeving veel te zien is. In die 10 dagen hebben we enkele oude Inca stadjes bezocht, zoals Ollantaytambo, Pisac, Sacsaywaman en natuurlijk Machu Picchu. De weg naar Machu Picchu hebben we afgelegd in het spoor van de oude Inca’s: via de IncaRail. Geen idee wat mensen bedoelen met een zware dagenlange wandeling. Toen het bakkie koffie op was, waren we er al bijna...Machu Picchu zelf was erg gaaf om te zien! Heel erg fijn om nu wat cultuur op te snuiven, na 2 maanden voornamelijk mooie landschappen, maar weinig cultuur.

Hierna zijn we doorgereden naar Nazca. Een stadje in de woestijn, waar we de Nazcalijnen kunnen bewonderen, waarvan nog niemand echt zeker weet wie ze gemaakt heeft en waarom...Vanwege gebrek aan geld en interesse in de lijnen hebben we geen vlucht over de lijnen genomen, maar hebben we er twee bekeken vanaf een uitkijktoren. Leuk om te zien en ze zullen vast heel oud en bijzonder zijn, maar het voelt alsof ze 10 jaar geleden getekend zijn door een kleuter om toeristen te lokken..

Op dit moment zijn we in Huacachina. Een dorpje bestaande uit hotels rondom een oase, te midden van grote zandduinen. We zijn hier in totaal 4 dagen. Tijd om wat handwasjes te doen, onze boeken uit te lezen, te sandboarden en in een buggy door de duinen te scheuren. Het sandboarden ging minder goed dan gehoopt. Is toch wat stroever dan sneeuw, geen liftjes om weer omhoog te gaan en aan het eind overal waar je maar kan bedenken: zand! Maar wel leuk om te proberen! Het buggyrijden van gaaf! Toch een beetje Dakar gevoel gehad..

Morgen rijden we door naar Lima, om overmorgen gelijk door te vliegen naar Ecuador. Op zoek naar een fijn strandje en misschien zelfs wel naar de voetstappen van Darwin...


Picasalink:

https://picasaweb.google.com/110062157076394051002/WaarbenjijInHetSpoorVanDeIncaS